باور هایی از جنس تو
و تو پایان ویرانی منی
باور هایی از جنس تو
و تو پایان ویرانی منیدرباره من
انسان موجودیست که مدام برای خود اتفاق می افتد...
جناب یونگ
و من به این معتقدم ...
ادامه...
شک به یقین حاصل شود،دنیا گلستان میشود
وای ب حالمون اگ هدفمونو گم کنیم
از ۲۴شهریور ۹۶دیگ اون پریسا با شور و ذوق همیشه نبودم
پریسایی ک همیش قبل خاب رویاهاشو مرور میکرد
بعد اون شب مام ب هدفم ،مسیرم شک میکردم
میگفتم نکنه من مال این مسیر نیستم و دارم ب زور خودمو جا میدم ،نکن اصن اصالت بودن من در این مسیر نباشه در دنیای ریاضی و فیزیک و مهندسی نباشه ،مدام شک میکردم و هی خودمو تو اصناف مختلف برار میدم ک بتونم اصالتمو پیدا کنم،اما من ن تو معلمی ن تو وکالت ن تو پزشکی ن تو پرستاری ن تو نقاشی ن تو عکاسی ن تو طراحیو...نتونستم پریسا رو ببینم ،من ادم شغل های دیگ نیستم
من بدون‌معادله اونم با درجه ازادی ۳نمی تونم زندگی کنم
دنیام این جاست...این شک اذیت کننده بود و ترسناک خو سخت ک متوج بشی اره تمام این مدت من اشتباهی بودم برا همینم بیشتر دقت میکردم ک اشتباه متوجه نشم..اما این شک مفیدم بود باعث شد مطمن تر از همیشه ب راهم ایمان بیارم
منو برا مهندسی ساختن برا ساختن برا اختراع کردن
من، ساختار ذهنیم ب شدت معتقده ک دنیا برا پیشرفت نیاز ب مهندس باسواد داره اگ جایی،مث خراب شده این جاست برا اینه دنیای مهندسیش وسعت نداره و شاید درست تر اینه بگم ب مهندساش اجازه فکر کردن نمیدن ،و درست ترش امنیت روانی ندارن...
اگ هلند میش هلند،چون مهندسیش گستردس اگ این جام ایرانه ک معلومه چرا...
می دونم تو این راهی ک انتخاب کردم خیلی سختی دارم و‌همیشم ب خودم گوش زد میکنم ک سختی های الان در برابر سختی های چن سال بعدت هیچه...چون من هیچ‌وقت زندگی معمولی رو‌نخاستم و‌نمیخام...من نمیخام ی ادم معمولی باشم تو کارم ،تو زندگیم میخام هر روز اوج بگیرم
ب طبع این تاوان زیادی داره،گاهی ب خودم ب شدت افتخار میکنم ک توی این دنیا ک ادماش کلاه سر خودشون میذارن و‌وانمود میکنن عاشق ایندشون ،و ب خاطر ی سری از فاکتور های پوچ و الکی هدف انتخاب میکنن ،من از روی عشق انتخاب کردم و تا الانم تاوان این عشقو بیشتر از حد خودم دادم...
یکی از دوستام میگف اومدم رشت ریاضی ک بقیه بدونن من خنگ نیستم و خیلی هم شاخم ،الان رفت یونی بهم پی ام میده میگ نمی تونم درساروپاس کنم
یکی از دیگ دوستام‌گف من پزشکی میخام چون پولش تضمینیه...
برا امثال این ادما ب شدت متاسفم
....
اما ب قول پدر ،تو با این اهدافی ک در سر داری کلی اذیت میشی مث الان و‌حتی بیشتر از الان...من پذیرفتم تا الانم ک پذیرش کردم از این جا ب بعدشم قبول میکنم...وقتی ب چن سال بعد فک میکنم ،و فک میکنم‌شدم اون پریسایی ک خودم با دستای خودم ساختم ،از ذوق خف میشم،می دونم سختیم زیادی خیلیم سختی دارم بیشتر از الان
وقتی فک میکنم چقد باید برا اپلای گرفتن دوندگی کنم ااز خستگی میفتم ولی ارزش داره...این دوندگی ها هم ب طبع برا اینه ک بنده نمیخام رم یونی رنک صدمش یا صرفا بخام برم میخام بودنم معنا داشت باش...خلاصه کلی کار دارم و ب طبع کلی هم تلاش باید بکنم
ولی حس خیلی خوبی بعد شک کردن متوج بشی راهی ک انتخاب کردی کاملا درست فارغ از تمام نشدن ها فارغ از تمام...
فردا میش ی ماه ...ی ماه از نرسیدن م ک نمی دونم ب حق بود یا ناحق...
میشه یک ماه ک کامل از درون ویران شدم و شکستم
...
ب اینده نگا کن رفیق شدی ی خانم مهندسی ک همیش ب دنبالش بودی ک بر سی میگذره چیزی ک‌میمونه تویی و وجدانت با ارزوهات...
.....ً........................................................
مهم ترین چیز در زندگی ،رسیدن به کمال بود.کمال در چیزی که عاشقش بودند،جایی به اسم بهشت وجود ندارد ،بهشت مکان یا زمان نیست،
بهشت تکامل رسیدن است...
**ریچادباخ
کنکور ۹۷
بغضی باهامه
ک خیلی سعی کردم این بغض لعنتیو دیگ یدک نکشم و بشکنمش اما نمیشه
یادته چن هفته قبل همین جا پست گذاشتم گفتم ،میترسم ،میترسم ا زحکمتت ،میترسم روز هایو زندگی کنم ک حقم نباشه...نمی دونستم انقد زود این ترس برای من تبدیل ب واقعیت میشد...
حالا روزها و این ثانیه ها حق م نیس
دارم تلاش میکنم قوی بشم ولی درد داره انقد درد ک گاهی صدای شکستن استخون هامو میشنوم
دیروز رفتم همون مانتویی خریدم ک گذاشت بودم برا تهران رفتن بخرمش ،بامزه بود کلا اون مدل تموم شده بود فقط یکیش مونده بود همون رنگ و دقیقا هم سایز من...
خریدمش ولی مث ی ادم عقده ایی ...
رفتم شلوار لی هم خریدم همونی ک در نظر گرفت بودم...من خریدامو کردم احمقانس نه؟
خریدامو کردم ولی تهران نمیرم...
خدا من خریدامو کردم ،من امادم...
اما دیشب بعد خرید کردن ،برنامه ریختم برا کنکور ۹۷...
می دونی اگ من هم درس مث ی ادم عادی مردود میشدم ،پذیرشش برام سخت نبود...
اما من ب نا حق این جا هستم...
از این روزها ،از این شهر خستم...من سال۹۵ب دلم قول دادم این جا نباشمو ،جایی باشم ک اون میخاد...دل من چ‌گناهی کرد...
دلم تنوع میخاد ،تو‌خودت خوب می دونی از تکرار متنفرم اما الان ،برای سومین بار دارم تکرار میشم...
خدا میترسم ...نه خدا دیگ نمیخام بترسم من از هرچی ترسیدم سرم اومد ...خدا این بار میخام از خوشبختی بترسم..شاید برام اتفاق بیفته ...
حالا ک ب این جا رسیدم نذار کم بیارم...
بعدا نوشت در ساعت ۱:۳۹دیقه بامداد امروز
خدا ،نمی دونم کجای زندگی من وایسادی ،نمی دونم ...اما خدا ازت میخام باشی ،خدا اون معجزه ها ک واسه بقیه میکنیو ،میخام
خدا ازت پریسای از دست رفته رو میخام ،پریسای خودمو بهم برگردون ،خدا خیلی وقت نگاهتو حس نمی کنم ،ن ب خاطر کنکور لعننی نه ،خودت م خوب میدونی ی مدتیه برای من نیستی..شایدم هستیو ،من نمی بینم
خدا ب ذهنم ،ب قلبم ب روحم توان بده
خدا من برمیگردم ،توم برگرد ،کمک کن پریسا هم برگرده
وقتی اون شب نتایج اومد...با خودم گفتم چرا من ؟ این سوال بی جواب باعث شد ،ک تصمیم بگیرم ک دیگ اونی نباشم ک میخام ک میخایی ،میخاستم با همه ادمات بد شم،میخاستم انتقام بگیرم...
اما دیدی من بد بودنو بلد نیستم...خاستم برا همیشه باهات خدافظی کنم ،کنکور ارزش این هارو نداشت می دونم...ولی من بحثم سر کنکو نبود ،من شکستم ...بارها بارها ازت التماس کردم ندیدی...بارها حتی ازت التماس کردم اگ نمیشه ،مهرشو ب دلم ننداز ،امیدوارم نکن نذار بهش فک کنم ،ازت خاستم امیدوار م نکنی ،ولی تو هر روز منو امیدوار تر کردی و عاشق تر...من قبلش گفته بودم خودم اگ نمیش نذار دل ببندم ،چون این دل خستس...اما تو این دل منو دیوانه تر کردی...تو حتی اون جای داستانو نگام نکردی...حتی اون اتفاق مترو یادته؟اون روزی ک برمیگشتم تو ایستگا ازادی ؟یادته ...من ک گفتم اگر نمیشه نذار دل ببندم من ک گفت بودم...
همه ی این ها باعث میشد ازت دور تر شم و خشمگین تر..
تا این جای ماجرا هیچی عوض نشده هنوز سوالات من بی جوابه
اما برای هزارمین بار بهم ثابت شد ،من بدون تو نمی تونم...(بغض)من بدون تو نمی تونم با همه ی این ها من بدون تو نمی تونم..تو خدای منی ،من غیر تو خدایی ندارم...خدا من بازم ب سمتت میام ...تو شاید بدون من بتونی ولی من نه..من بد شدنو بلد نیستم بی خدا زندگی کردنو بلد نیستم...
دیگ ازت التماس نمی کنم...همین
پ.ن ۲دلم برای اون روز ها خیلی تنگ شده مدرسه و سر کلاس های فیزیک دلم تنگ شده برا اقای فیزیک کلی دلم تنگ شده ،خیلی هم,انقدی انلاین بودنش ب من حال خوب میدهد
ولی نای رفتن ندارم ،نمی کشم برم پیشش ،من مغرور نیستم ولی توانشو ندارم
پ.ن ۳دلم برای اقای دیفرانسیل دارد پر پر میزند
خو گناه من چ بود ،سنجش خیلی راحت حقمو ناحق کرد...
کاش میدونستید هم تو هم اون ،این روزها خیلی بهتون نیاز دارم
این روزها خیلی تنهام ،خیلی
در زندگی حقیقیم من پریسایی را بازی میکنم ک اصن از این اتفاق نشکست ،ولی خیلی هم اوضاع بر وفق مراد است
اما حقیقت پریسا این نیست ،نمی دونم شاید این نقش بازی کردنه باعث شده تنها تر شم و همه فک کنن حالش خوب پس تنهاش بذاریم...
من همیشه عاشق تنهایی بودم،اما تنهایی الانمو دوس ندارم
کاش یکی بود ،بهم میگف ،اروم بگیر دختر ،همه چی درس میشه ،این سیاهی ها ابدی نیس
کاش اقای دیفرانسیل بهم زنگ میزد...
با بابام حرف بزنه برام مهم نیس،ب خودم زنگ میزد...و میگف توکل کن...
کاش میرفتم سر کلاس اقای فیزیک و میگف ..عدم‌حضوراین دو‌نفر در زندگیم ،کاملا حس میشه
اما من روی بازگشت ندارم
سنجش لعنتی اشتبا کرد و شرمندگیش مال منه
و جالب این جاس ک ب هر کسی اجازه وارد شدن ب این تنهاییو نمیدم من ب دوستام نیازندارم اونا نباشن بهتره تهش اینه تنها میرم سینما ...ک خیلی وقت تنها میرم
اصن چرا این جام خودمو سانسور میکنم،بذار رک و راست بگم
من دبیر فیزیکو دیفرانسیلمو میخام ،تنهام چون اونا نیستن و قرارم نیس باشن ...مخصوصا دبیر دیفرانسیل...اون ک کلا نبود اگرم بود من میخاستم اما دبیر دیفرانسیل چ من میخاستم چ‌نمیخاستم بود،اما حالا...دبیرفیزیکم قرار نیس باشه چون من نمیخام ،چون توان روبرو شدن ندارم...نمیخام ،اما ب شدت میخام باشه
این پارادوکسه مزخرفیه...
کاش روزی این سر خم شده رو بالا بگیرم...این ایده ال من نبود ،گند زدم ،گند زدنن ب زندگیم....
**کاش ی ادم برون گرا بودم‌و همه ی درونمو فریاد میزدم ک اروم بگیرم...
مردود
گفتی یک قدم با تو،بقیش با من
گفتی پس از هر سختی اسونیه
گفتی بخانید مرا تا اجابت کنم شما را
گفتی رحمتم بی نهایت است
گفتی بر من توکل کنید زنده ایی ک هرگز نمیمیرد
گفتی دل نمیشکونم
گفتی هر لحظه هستم در تمام لحظه های اشوب زندگیت
گفتی من پناهم
گفتی...
حتی نذاشتی ب حقم برسم
من مگ فراتر از حقت خاستم
مگ گفتم حق کسیو پایمال کن تا ب من برسه
من حق خودمو خاستم،مهندسی شیمی دانشگاه تهران حق من بود.ندادی سال ها همه بهش رسیدن ،الا من
چرا خدا ؟
بیا بگو چرا؟
مگ رتبم در همون حد نبود ،مگ حق من نبود
چرا ؟
بیا بگو چرا
خدا چ بدی کردم ک حاضر شدی حقم نابود شه.
خدا مگ تو عادل نیستی
تو ک دیدی تازه ب زندگی برگشتم
کجای حرفام اشتباه
مگ رتبم در حد قبولی اولویتام نبود
چرا خدا
بیا بگو چرا.
مردود ؟
جواب دلمو کی میده
تو ک دیدی من دوباره ارزو کردم دعا کردم
میبینی خدا تو برای همه خدایی کردی الا من
تو حتی حق خودم حقی ک مال خودمم بود و ندادی
خدا مطمنم وقتی تو نخایی نمیشه حتی اگ حقمم باشه
خدا من و تو حالا حالا ها یکی نخاهیم شد
اینو بدون من هرگز برا بودن با تو پیش قدم نخاهم شد
خدا هرگز ب ادم هات بدی نکردم
ک تو این جوری با من کردی.
حقم رو ندادی
حقم بود ،خودتم بهتر از همه می دونی
پ.ن :نتیج نهایی کنکور 96برا من مردود شد...
پ.ن این ظلمی ک درحقم کردی تا ابد ب یاد خاهم داشت
پ.ن هرکی میفهمه من با این رتب مردود شدم از تعجب خفه میشه
پ.ن برای مردود شدن گریه نکردم چون گریه منو اروم نکرد
فقط سکوت کردم
ببینم خدا میخاد چی کار کنه
همه ی حرفات برا من برعکس شد...
میترسم
از تو خدا اره میترسم نشه ،میترسم ک مچمو بگیری ازت میترسم
وجودم یخه ،میبینی اشکام داره میاد پایین درد همیشگی هم داره خودشو نشون میده
خدا من تاوان این راهو دادم خیلی هم دادم
اگ نشه حسرت ی عمره
خستم چ جوری بفهمونم خستم.ازت میترسم
این خاب های لعنتی امروز بارها ب خودم گفتم خاب بود اروم باش
خدا نذار تا ابد یدک بکشم حقیقتی ک حقم نیس
به عشق پدر...
گاهی متعجبم از روابط بعضی از بچ ها با خانواده
ما 5نفر ب شدت باهم رفیقیم و این مورد تعجبه ینی هر کی اب میخوره با 4نفر دیگ مشورت میکن ولی در عاغر تصمیم با خودشه
کارای خونم ب زبع تقسیم پدر من اشپزی میکنه جارو میکشه مث بقیمون
و بعضا بعضی از غذاهی پدر خوشمزه تره
و من روزها و ساعت هایی با پدر خلوت کردیم و گپ زدیم در مورد زندگی ...
و پدر بار ها برای من سخنرانی ادم های مختلفو اورده و باهم گوش کردیم مث دکتر عبدالکریم سروش و...
نمی دونم این بخاطر تحصیلات پدر هس یا نه اما هر چ ک هس روش خوبیست...
امشب ب بابا گفتم پارسال فیزیک 87درصد بود ...
خیلی با حرصرگفتم با حسرت و بابام گف پریسا ادم های موفق از ی جایی بی خیال گذشته میشن ...ولش کن انتخاب خودت بود ک شایدم ود ر ادامه تکمیل کردم ک لعنت بر خودم باد...
من مطمنم پدرم بیش از همه حرص اشتباهی میخوره ک من پارسال مرتکب شدم ک جز ما 5نفر هیچ کس ازش خبر دار نیس من اشتبا کردم...قبول دارم اما بی خیالی سخته
درسته معادله من حل شده اما من هرگز خودمو نمی بخشم
من انتخاب کردم با درصد 70ریاضی و 87فیزیک بمونم این انتخاب من بود و شاید همون جمله شعاری باید ب انتخابم احترام بذارم...!ب قول بابا تو حاضر نبودی پارسال پذیرش کنی با رتب 3رقمی بری برا همین اون اتفاق افتاد اره اما ی چیزی جالب حالا اونم نشد...سخت ترین روزهارو دارم سپری میکنم خیلی سخت انقد سخت ک ساعت ها و ثانیه ها گذرشون برام حس نمیشه...
من تاوان زیادی دارم خیلی زیاد ...پارسال ک اون کار غیر منطقی رو کردم بابا سکوت کرد سکوت پدر سخت ب خصوص پدر من ک همه جوره پشتم لود سال کنکور همه جوره در این حد ک اگ میدونست غذا باب میل من نیست از جای مورد نظر برام غذا میاورد ن اینک رتب من براش مهم باشه اصلا بابای من در این مورد بالعکس پدر های دیگس بلک من مهم بودم می دونست زندگیمو ب این ماجرا گره زدم...
و من روزجواب کنکور چیزی ک پدر و هیچ کس نمیدونه ساعت ها گریه کردم ک امروز نتونستم با لبخند جواب حداقل اون تعداد جوج ها و ماست موسیر و نوشاب لیمو رو بدم با اینک خودش هزار تا جلسه و کار داشت برا ی من مهیا میکرد...و اون سه ماه اخر ک رفتم همدان و اون رفت و امد ها حداقل کاش جواب این دو تارو میدادم همین بقیش رو نخاستم...
هر چن پدر من تشویقم کرد برام دست زد ولی ب من و خودش نچسبید چون جواب من نبود...بابام ب روم نیاورد و حمایت کرد
بابامممم...
کوه من
...
اما این رتب هرگز ن جواب من بود بابا ن جواب تو ،بابام هرگز رتب براش مهم نبود من مهم بودم براش بابام از ته دل نخندید چون من نخندیدم...
حالا ک دم دمای جواب خدایا نمیدونم فایده دارع یا نه اما خدا قطعا هرکدوم اولویت هارو بگیره برا پدر من فرقی نمیکنه اما واسه من چدا فرق داره خیلی هم وقتی من شاد نشم بابا هم شاد نمیشه باباهم بازم از ته دل نمیخنده خدایا حالا ک خنده ی من ب شادی بابام ربط داره خدایا کمکم کن بخندم ،خدایا جان من دیگ کشش ندارم ن من ن پدر من ب اندازه کافی شرمنده شون هستم خدا ب احترام پدر...ب احترام تمام نوبت هایی ک با خبر مریضی من غمگین شد اما گف چیزی نیس خوب میشع...
خدا ب عشق نام پدر...